έχω μπει στην χρονομηχανή μου..ταξιδεύω στο χθες και στο αύριο..
στο πολύ μακρινό χθες..
θυμάμαι το σπίτι μου..θυμάμαι το λιβάδι που παίζαμε και που τον Μάιο γέμιζε τεράστιες μαργαρίτες και γινόμουν εξερευνήτρια μέσα στην πυκνή τους βλάστηση.
θυμάμαι να γυρνώ άφοβα από γειτονίτσα σε γειτονίτσα..να παίζω να γελώ και μόνη μου έγνοια μην νυχτώσει και πρέπει να πάω να κοιμηθώ..
μυρίζω τον αέρα, κοιτώ τον ουρανό και ονειρεύομαι..
στο πολύ μακρινό αύριο..
δεν ξέρω πως φαντάζομαι το σπίτι μου.δεν ξέρω βέβαια αν θα έχω σπίτι..μπορεί αντί για τοίχους να έχω κάγκελα..αντί για σπίτι ένα κελί..αντί για ρούχα στολή...με φαντάζομαι σε μια σειρά, με χαμηλωμένα κεφάλια να πηγαίνω στις δουλειά..με ένα τσιπάκι να καταγράφουν την λειτουργία του εγκεφάλου..μόλις σκεφτώ λίγο διαφορετικά, αν υπάρξει μια διαφορετική εγκεφαλική λειτουργία..θα μεταφέρομαι σε άλλη πτέρυγα για περαιτέρω εξετάσεις..και θεραπείες..
δεν ξέρω πως να φανταστώ τον τόπο μου..ένα ξερότοπο, κατεστραμμένο..σπίτια δεν θα υπάρχουν πια..ίσως να υπάρχουν εργαστήρια για την παραγωγή ελεγχόμενων τροφίμων..
κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι τα κόμιξ που έχω διαβάσει κατά καιρούς..αυτά της επιστημονικής φαντασίας..δεν μου ταιριάζει η λέξη φαντασίας πια..μάλλον πραγματικότητας..
