Το είπα και το έκανα λοιπόν..κατέβηκα στο σπιτάκι μου..μόνο στο σπιτάκι μου..δεν είδα σχεδόν κανένα..δεν πήγα πουθενά..μόνο στο χωριό μου..hanging out with my memories..άφησα το Νεφελάκι μου ελεύθερο και πήρε τον ρόλο της πολύ σοβαρά..κρίμα που δεν την έβγαλα φωτογραφία..ήταν συνεχώς στην καγκελόπορτα και γάβγιζε τους ξένους..έχουν ήδη αρχίσει να επισκέπτονται το χωριό μου αρκετοί..
την Μ.Παρασκευή πήγα με τον πατέρα μου στα ξώσπηλια για να τον βοηθήσω με κάτι σύρματα..είμαι ένα περήφανο παιδί του χωριού..κρίμα που δεν έχω φωτογραφίες ούτε από την θέα εκεί αλλά όπως είπα..παιδί του χωριού είμαι και δεν χωράνε τα gadgets..αλλά και πάλι σκέφτομαι μια φωτογραφία δεν θα μπορούσε με τίποτα να αποτυπώσει τον δροσερό καθαρό αέρα..τον πονηρό ήλιο..τους φωτεινούς καταπράσινους λόφους..τα λευκά όρη απέναντι..και πιο πολύ το παιδικό μου συναίσθημα από αυτά που αντίκρισα μετά από καιρό..
Στολίσαμε τον επιτάφιο και εμείς ξανά..μετά από πολλά χρόνια..αυτή είναι η "Παναγία"..έτσι λέμε την εκκλησία..την έχουν ανακαινήσει και είναι πιο fashionable για να υποδεχτεί τους εκατοντάδες καλεσμένους τον δεκαπενταύγουστο..
Αυτό είναι και το επίτευγμά μας..ωραίος δεν βγήκε; το βράδυ μάλιστα ψάλαμε..θυμάμαι δημοτικό πήγαινα όταν μας ξαναάφησαν να ψάλουμε τους ύμνους...το απόλαυσα..
Καθώς ψαχούλευα τα πράγματά μου για να δω τι θα αφήσω πάλι πίσω και τι θα έχω σε κοινή θέα στο δωμάτιο της Αθήνας, είδα στον καναπέ αυτό το μαξιλαράκι..το είχα πάντα στο κρεβάτι μου και τα τελευταία χρόνια η μάνα μου το είχε εξαφανίσει και είχα χάσει τα ίχνη του..είναι το μαξιλαράκι που είχαν βάλει τα μαρτυρικά της βάπτισής μου.. για χάρη όμως της εγγονής, η μάνα μου το ξέθαψε..
έτσι, πριν φύγω σκέφτηκα να ξεφυλλίσω τα άλμπουμ μου για να βρω φωτογραφίες του Πάσχα..οι γονείς μου δεν ασχολούνταν καθόλου και πάλι καλά που η θεία μου είχε μια φωτογραφική και μας αποθανάτιζε..έτσι, για να έχω αποδείξεις ότι υπήρξα παιδί!
Πάσχα του '90..15-4 νομίζω..
αυτή η πόζα με έκανε να γελάσω.."είναι πολύ πόζα θείας- Χρυσούλας" σκέφτηκα..μια ολόιδια πόζα έχει και η αδερφή μου η Χριστίνα..
και έτσι όπως ξεφύλλιζα το άλμπουμ είδα και αυτήν..αυτό το φορεματάκι ήταν το αγαπημένο μου..εδώ είμαι στο Ζάππειο..δεν ξέρω πιο καλοκαίρι..ας πω του '91..η θεία παρέλειψε να γράψει ημερομηνία..(πραγματικά με άφησε speechless..)
και αυτή είναι η αγαπημένη μου αποκριάτικη στολή..νομίζω αποκριές του '95..(κάπου εκεί) η μεγαλύτερη αδερφή μου με έχει βγάλει.είμαι πολύ όμορφο εδώ..το ξέρω εγώ και ας μην φαίνομαι καλά..θυμήθηκα το σπίτι της γιαγιούλας μου..είχε μια μεγάλη μουριά στα αριστερά όπως κοιτάτε την φωτογραφία και είχε μια κούνια..πιο πίσω είχε κάτι πέτρες..είχα πέσει εκεί και έχω ακόμα το σημάδι στο κούτελό μου..όλα γύρω εκεί έχουν αλλάξει..
είχα πάρα πολλές που ήθελα να ανεβάσω αλλά δεν πειράζει..ίσως μια άλλη φορά..
αυτό ήταν το ταξίδι μου το Πάσχα..πήγα πολύ μακριά..ξεσκόνισα ευλαβικά τα απομονωμένα μου μέρη και ένιωσα γαλήνη, χαρά και συγκίνηση γιατί θυμήθηκα ποια ήμουν και χαίρομαι που διαπίστωσα ότι δεν έχω αλλάξει και πολύ από τότε..καμιά φορά παρασύρομαι από τις στιγμές αλλά πάντα..
αυτό το παιδί με τις αφέλειες είμαι..
