a sleepless end..

μου είναι αδύνατον να κερδίσω αυτήν τη βουή του δρόμου..πάνε μέρες που σκεφτόμουν τα ίδια και τα ίδια...μεθυσμένα απογεύματα με ξεχασμένους φίλους και εραστές της φτηνής ύπαρξής μου...

η θερμοκρασία του σώματος εγκλωβίζει τα πραγματικά μου θέλω..πως φτάνει κανείς εδώ?
σκέφτομαι..όλοι λένε να ακολουθείς το δρόμο σου..όλοι έχουν από έναν..όμως...πότε σου λένε να σταματήσεις?

η ανάγκη μου για ένα τέλος..με κάνει τι?

χαραμάδες της κακιάς ώρας..κλέφτες των στιγμών..παρατηρητής των χρωμάτων και των σχημάτων..

και προχωράω...

...

είμαστε τόσοι δυνατοί εμείς οι κοινοί θνητοί που με τρομάζει αυτός ο εσωτερικός πόλεμος να αποδείξουμε στο χρόνο, στη ζωή των άλλων και καμιά φορά στη δική μας διάπλαση ότι έχουμε κρυμμένα αποθέματα δύναμης..

σήμερα είπα μια κουβέντα που καθώς επέστρεφα σπίτι αναρωτιόμουν πόσο το ενστερνίζομαι εν τέλει.."πιστεύω σε μένα"..ξεστόμισαν τα αδηφάγα τούτα χείλη..

κι όμως...αυτός είναι ο απολογισμός που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια..κάθε χρόνο κάνω..μόνο για το 2010 δεν έκανα γιατί ήταν τόσο φτωχή από ερεθίσματα χρονιά που το απέφυγα..τον βρίσκω αναγκαίο αυτόν το απολογισμό..βοηθά την τετράγωνη λογική μου να έχει τοποθετημένα σε ραφάκια τα εκάστοτε συμβάντα στη ζωή μου..περίεργο ε?

η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να έρθω στη θέση σου..μπερδεύτηκα πολύ απόψε..οι λέξεις έπαιζαν κρυφτό στο μικρό μυαλό μου..
αδυναμία, φόβο, χαζομάρα, ανευθυνότητα, πίκρα, αγάπη..όλα αυτά μου έμειναν..

και για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι..έγινα τόσο πέτρινη που βιώνω τα εξωτερικά μου ερεθίσματα σαν μαθηματικές εξισώσεις?ή με ηλιθιότητα πιστεύω ότι ήρθε μια ωρίμανση αλλιώτικη από άλλες που με σοφία ζυγίζω τις καταστάσεις και που η δύναμη που τελικά (ελπίζω και εκλιπαρώ στην ύπαρξή της) έχουμε θαμμένη μέσα μας άρχισε να αναδύεται και εμμένει στην αφ' υψηλού παρουσία της?..

όλα όσα ζούμε καλοδεχούμενα..αυτό δεν έχεις καταλάβει..?
μην φοβάσαι την φωτιά..

Για το Ritsaki roz...

μετά από μια αναπάντεχη επιστροφή..

τι σημαίνουν όλα αυτά?αυτά που νιώθουμε μετά από το τέλος μιας σχέσης?..

είδα μάτια να κλαίνε και να μιλούν για το μέλλον ενώ το παρόν δεν το ζουν..δεν το κοιτούν..πόσο δύσκολο είναι να αποκοπούμε από το παρελθόν?
πολύ..το ξέρω..

γιατί όμως να υπάρχει αυτός ο φόβος της μοναξιάς?αφού είναι η καλύτερη φίλη μας..σύμβουλος και σύντροφος για τις στιγμές που το "κανένας" υπερισχύει στην ατμόσφαιρα..

αν δεν μάθουμε μόνοι μας τον ευατό μας..ποιος περιμένουμε να μας τον μάθει?ό,τι ζούμε καλοδεχούμενο..ανοίγουμε τις αγκάλες και το χαιδεύουμε τρυφερά γιατί θα είναι κομμάτι από το είναι μας..ποιο είναι μας?αυτό που ο χρόνος, ο φίλος και ο εχθρός μας, θα μας χαρίσει..

κοίταζα για πολύ ώρα τα κόκκινα μάτια σου και έβλεπα ένα κουβάρι, ένα σπουργιτάκι αβοήθητο..πόσο δύσκολο θα είναι να ξαναγεννιέσαι στα 24?όλα πια θα φαντάζουν καινούρια, θα υπάρχουν τόσα πράγματα να δοκιμάσεις..θα μάθεις σιγά σιγά να ισορροπείς και έπειτα να περπατάς..

κ έτσι μπερδεμένο όπως είσαι, κοιτάς το τέλος χωρίς να θες ζήσεις το ταξίδι μέχρι το τέλος..

δεν υπάρχει τίποτα πρακτικό..με ρώταγες να δώσω απαντήσεις στα ερωτηματικά σου και με άκουγες τόσο πιστά και ήθελες να πιστέψεις όσα έλεγα..
μα η αλήθεια είναι ότι δεν έχω λύσεις..κ όσο ωραία φάνταζαν στα αυτιά αυτά που ήθελες να ακούσεις..μόνο εσύ μπορείς να κατακτήσεις πάλι την ζωή σου..

κι αν φαίνονται όλα βουνό, είναι επειδή όντως είναι βουνό..το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τα αντιμετωπίσεις..κι όπως λέει ένας φίλος μου..

προτιμώ να πέφτω τραγουδώντας..

Lost or found?..

παίζω με τις λέξεις βελάκια..μου καρφώνεται μία στο μυαλό και έχω το βέλος στο χέρι μου και προσπαθώ να την πετύχω..

η σημερινή λέξη (ψέμματα, την σκέφτομαι εδώ και μια εβδομάδα) είναι η απώλεια..έτυχε να κατέβω Πάτρα εκτάκτως το Σαβ/κο και ήταν έντονο το συναίσθημα της ανάγκης μου να παραμείνω εκεί..ήταν έντονο το συναίσθημα της απώλειας γιατί ξέρω ότι απλά δεν υπάρχει το "ξανά"..

έβγαλα φωτογραφίες..είχε καιρό να μου αρέσει κάτι ώστε να θέλω να το αποτυπώσω..
η πατρινή μου παρέα θα καταλάβει..











σε τι μετράω τις στιγμές μου αναρωτιέμαι?..βιάστηκα να φύγω από εκεί γιατί ήθελα να ξεφύγω..τι κέρδισα όμως εδώ?..ήρθε κι ο Ιούνιος..ο μετρονόμος στη γωνία μου κρατάει συντροφιά..πόσο ψηλά μπορεί να ανέβει ο ήλιος?..πόσο βαθιά μπορεί να γίνει μια πληγή?πόση αληθινή μπορεί να γίνει η ζωή? πόσο ελεύθερο μπορεί να παραμείνει το πνεύμα?..

προσπαθώ...