σκέψεις....

μετά από καιρό..λίγο πριν με χαιρετήσει ένας ακόμα μήνας..

έκλεισα δύο μήνες στην Αθήνα..που ακόμα και τώρα αν με ρωτήσει κάποιος υπάρχουν στιγμές που κλείνω τα μάτια και όταν τα ανοίγω βρίσκομαι αποπροσανατολισμένη..και νιώθω ότι είμαι στην Πάτρα..

το τριήμερο πέρασα πολύ όμορφα, με ένα ταξιδάκι στο Βόλο και προς Πήλιο..με λατρεμένες φίλες..εκεί ναι!ήμουν ακόμα η φοιτητριούλα..

τώρα σε αυτήν την πόλη..κάθε μέρα πρέπει να φοράω την μάσκα μιας άγνωστης κοπέλας από τις 14:00 μέχρι τις 21:00..κ κάπου εδώ νιώθω ότι γίνομαι πάλι παραπονιάρα επειδή δεν θέλω να γίνω ένα με το σύνολο που τόσο καιρό κατηγορώ χαριτολογώντας..

έχει περάσει ένας χρόνος από τον Μάιο που αγάπησα..που έφερε πρόσωπα στην ζωή μου, με τα οποία έζησα ευχάριστες και αλησμόνητες καταστάσεις που βαθιά μέσα μου ονειρεύομαι να ξαναζήσω..όχι πως πριν δεν είχα αυτά τα πρόσωπα..αλλά αυτό το διαφορετικό..πάντα μας ελκύει..νομίζω..

διακατέχομαι από μια φαγούρα παντού στο κορμί..για πράγματα που θέλω να πραγματοποιήσω..για μένα..αλλά η άτιμη η μέρα διαρκεί μόνο 24 ώρες..

ψάχνω να βρω σκοτεινό ουρανό πια τα βράδια για να θυμηθώ πως είναι να κοιτάς τα αστέρια και να εύχεσαι χαζομάρες..

είναι κακό που θέλω να μείνω λίγο ακόμα παιδί;..αρνούμαι να μεγαλώσω και να βάλω τα προβλήματα των ενηλίκων στο κεφάλι μου..στο πρωινό ξύπνημά μου..στο καθημερινό χαμόγελό μου..στο βραδινό μου ύπνο..

θέλω να είμαι σπιτάκι μου χωρίς αμάξια να περνάνε γρήγορα κάτω στο δρόμο..αυτοί οι φάλτσοι ήχοι να εξαφανιστούν..

θα ήθελα να είχα την δύναμη κουβαλώντας τα τρία βασικά χρώματα στην παλέτα της ψυχής μου, να μπορώ να πειραματίζομαι με αποχρώσεις ώσπου στο κέντρο του πρίσματος να με βλέπω και να νιώθω ευτυχισμένη..

whirl of dust..

www.youtube.com/watch?v=XxQPtvhLoWE

νύχτες άγριες...αναμνήσεις βουτηγμένες σε σάπια αποθέματα..

νύχια μακριά και κοφτερά να ξύνουν πληγές..

μαλλιά μακριά να σκουπίζουν ενοχές..

κρυψώνες ημέρας οι ανατολές..

φιγούρες ακατέργαστες έτοιμες προς πώληση..

αέρας που ασφυκτιάς να αναπνέεις..

ήχοι παράφωνοι..

ξεφτισμένα αρώματα..

το απόψε μπερδεμένο με την αιωνιότητα..

ένα κουβάρι η σωρός ..

κυρίες και κύριοι...
σαν ηθοποιοί ..όλοι γνωστοί..βαμμένοι..καλοφτιαγμένοι..

τα τριαντάφυλλα ακόμα στο βάζο..το φεγγάρι πάντα ψηλά..
στην τσέπη τα ίδια ψιλά..ίσα ίσα για την αγορά μιας ευτυχίας..πουλάνε πολλές άλλωστε..

ο τοίχος άδειος..το κεφάλι γερμένο προς τα πάνω..
τίποτα να μην χαθεί..

κι αφού δεν μπορεί να γυρίσει ο χρόνος πίσω..θα φτιάξω μια καταπακτή με τα απωλεσθέντα αντικείμενα..αξίζει παραπάνω από το "από δω και πέρα.."

misty recollections....

Όταν το μελάνι από το στυλό παύει να αποτυπώνει τις χαζές σκέψεις..

Βαθμολογώ την ζωή μου..

έρωτας 0
επιτυχία 1
φίλοι 10
ευτυχία ....


Θυμήθηκα ένα βράδυ που καθόμασταν στο αμάξι..από εκείνες τις μετρημένες στιγμές που έχω αναμνήσεις από σένα..Ήμασταν στον ίδιο χώρο αλλά όχι συγχρόνως..Εγώ κοιτάω το τζάμι..Έβρεχε..Οι σταγόνες ακίνητες πάνω του έστεκαν, λες και ο χρόνος σταματούσε..
το τοπίο δύσκολο να το περιγράψω..
το κλίμα όμως μέσα ψυχρό γιατί τα πιθανά κοινά σημεία μας δυστυχώς δεν τέμνονταν..

(αφιερωμένο στα βράδια ενός θολού χειμώνα..)

www.youtube.com/watch?v=WBcE7T3m77E&feature=fvst

anger...

..καλώς ήρθες Μάη..

έχω ανοίξει το κρυφό κουτάκι μου..αν επιβιώσω από τη μέρα αυτή νομίζω ότι πέρασα μια δοκιμασία καθοριστική για την ακεραιότητά μου..

άνοιξα το κουτάκι που κρατάμε θαμμένο πίσω στο μυαλό μας..ό,τι μας έχει πονέσει..ό,τι μας έχει πληγώσει..ό,τι μας έχει θυμώσει..

και εγώ τόσο καιρό τα κράταγα πολύ προσεχτικά όλα φυλαγμένα..για να μην μάθει τίποτα κανείς..

μα σήμερα δεν άντεξα..σήμερα είπα να ξαλαφρώσω κάπως..να ξαποστάσω..και το άφησα επίτηδες ανοιχτό..αλλά βγήκαν όλα μαζεμένα..και ήταν πιο πάνω από τις αντοχές μου..και άνοιξαν ποταμοί που κανένα φράγμα δεν θα μπορούσε να με προστατέψει..

η αλήθεια είναι ότι ξέρω ποιο φράγμα θα μπορούσε αλλά όπως έχω ξαναπεί..τα παραμύθια είναι για τα παιδιά..

έχω κρατήσει πολύ θυμό στην ψυχή μου..σήμερα τον άφησα να φύγει λίγο..γιατί είχαν αρχίσει να αλλοιώνονται κομμάτια του εαυτού μου..δεν με αναγνώριζα..όμως πρέπει να φύγει ολόκληρος ο θυμός..δεν ξέρω αν τα καταφέρω..δεν ξέρω αν ποτέ συμβεί αυτό..

το θέμα είνα ότι το χρειάζομαι πολύ αυτό..δεν μπορώ να περπατάω και να νιώθω το βάρος από ενοχές που πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να έχω..

ή απλά θα πρέπει να μάθω να περπατάω δίπλα τους..χωρίς να τις αφήνω να με επισκιάζουν..

.. May ...

216 χιλιόμετρα...

τι είναι...?ένας αριθμός κι αυτός..


είναι από τις μέρες που νομίζεις ότι δεν είσαι 23 χρονών..

είσαι απλά ένα μηδενικό..

η αρχή σου 216 ψηφία δυτικά..

www.youtube.com/watch?v=bzDBHWRcoZw