that's life..

ένα βήμα παραπάνω..ανεβαίνω το σκαλί μου..κοιτώ όμως πίσω ακόμα..το κεφάλι δεν είναι έτοιμο να στραφεί στο μέλλον..

φεύγω..αυτό ήταν..τελειώνει η ζωή στην Πάτρα..και αρχίζει μία άλλη στην Αθήνα..με πολλά "χωρίς"..

τελευταίο βράδυ στο γλυκό δωματιάκι μου..με πολλές αναμνήσεις..που γλυκαίνουν το στόμα..καμιά πίκρα να θυμάμαι..αν και ξέρω ότι γεύτηκα πολλές εδώ μέσα..με τα κλάματα να μουσκεύουν το μαξιλάρι..υπαρξιακές ατελείωτες συζητήσεις..όλα πολλά..όλα με το "με"..

αυτό το "χωρίς" λοιπόν..αυτό το "χωρίς" παίρνω μαζί μου στην βαλίτσα..

είναι αυτό που όλα τα κυνικά όντα λένε.."έτσι είναι η ζωή.."

:(

?...

ο χρόνος, ο σύντροφός μας..μας ξεγελά καμιά φορά..νιώθουμε ότι θα τον έχουμε για πάντα στο πλευρό μας..να μας σκουντά στον ώμο μετά από κάθε απογοήτευση..μετά από κάθε πίκρα..νομίζουμε ότι θα μας προστατεύει..θα μας βοηθά να ξεπεράσουμε τις λύπες..ίσως και τους ίδιους τους εαυτούς μας..

..ίσως καμιά φορά είναι καλύτερα να τον αφήνουμε να φύγει..να σηκώνεται από την πέτρα που έχει καθίσει δίπλα μας..να αδειάζει τις με σοφία γεμάτες τσέπες του, μπροστά μας..να μας ελευθερώνει..

.. έχει νόημα να τον έχουμε πάντα στο πλευρό μας?..ακόμα και όταν βγάζει το δηλητήριό του..στέκεται με το δρεπάνι του πάνω από τις στιγμές μας και δεν τις παίρνει γρήγορα..τις αφήνει να τις βιώνουμε σαν ατελείωτες σταγόνες χημικού που μας καίει επώδυνα..

και μένοντας με τα σημάδια του..προσπαθούμε να επουλώσουμε τα φαίνεσθαι..γιατί τότε νιώθουμε να μας εγκαταλείπει και η φράση "ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές" ακούγεται σαν μεταλλαγμένο χιτ της εποχής..

ο καλός μας φίλος ή ο εχθρός..?

....

http://www.youtube.com/watch?v=D58WiNRskdY

απλά το ακούς..κλείνεις μάτια...και ονειροπολείς..

home sweet home..-CRETA..

http://www.youtube.com/watch?v=VMZ4SBYpeZw&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=UYNRxev8f1c&feature=related

Αγαπημένες μελωδίες..που θυμίζουν σπίτι..

όταν όλα χαμογελούν γύρω μας..τότε?..

καλή αρχή..

Υ.Γ. (αυτή η μυρωδιά της βροχής που χρόνια έχει να εισχωρήσει στα σωθικά μου, μου θυμίζει πόσο παιδιάστικα λατρεύω την αφέλειά μου..νομίζω ότι αυτή με έκανε να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου αυτές τις βροχερές μέρες..)

εδώ..

έτσι τα φέρνει περίεργα ο χρόνος..που αδιάκοπα πασχίζει να περάσει από δίπλα μου..
σαν βελόνα νιώθω που ανεξέλεχτα της βάζουν πολύχρωμες κλωστές και πασχίζει να ενώσει τρύπες που χρόνια έχουν ανοιχτεί..και δειλάζω να παραδεχτώ ότι δεν μπορεί να κλείσουν..ηχηρά κενά..χάσματα αγεφύρωτα..

αυτή η πικρία που έχει πια κατακαθίσει στην γλώσσα δεν με ενοχλεί..

εγώ εδώ είμαι..και προσπαθώ ακόμα να βρω το κλειδί μου..δεν βαριέμαι ποτέ να προσπαθώ..λέω στους άλλους ότι έπαψα να ονειρεύομαι, να προσμένω..να εύχομαι..μα ψέμα ηχεί στα αυτιά μου..είμαι η Μανωλία..ανούσια ονειροπόλα..να βρίσκει νόημα σε ανούσιες στιγμές..να στέκεται βουβή και μόνη αλλά ευχάριστα στην παρέα των άλλων..

εγώ εδώ είμαι..έτσι είμαι..η αόρατη παρουσία..δεν με ενοχλεί τίποτα πια..έμαθα..η ζυγαριά μου καλά κρατά τις ισορροπίες..όποτε το θελήσω κι αυτό..

κατ' εντολή..

εμπρός μαρς..

δύσκολο..δύσκολο..μα όχι ακατόρθωτο..

εγώ εδώ είμαι..ευτυχισμένη στην αταξία μου..ερωτευμένη με την σύγχυσή μου..ανάλαφρο αεράκι να χορεύω στον αέρα..να ξεφεύγω από τις χούφτες σας..από τις βαριές ανάσες σας..από τις κλειδαρότρυπές σας..

τρυπώνω κάτω από τα σκεπάσματα..κουρνιάζω στις γωνίτσες τους..μικρό παιδί..δεν το ξεχνάω..δεν το πολεμάω..