χμ....

Τα σύννεφα πάντα ψηλά στον ουρανό..Νιώθω σαν τον Ντόλναντ καμιά φορά..Ξέρετε..ενώ έχει λιακάδα, πάνω από το κεφάλι του βρέχει πάντα..
Οι μέρες μετράνε αντίστροφα..γελοίο..γιατί νομίζω ότι μόνο στα ρολόγια μου ο χρόνος με σαμποτέρει πάντα..πότε δεν φτάνει!..
"Μεγάλωσε" και η μέρα!τώρα νομίζω ότι δεν θέλω τίποτα άλλο..
αυτά λοιπόν για σήμερα..πάμε πάλι για το τέλος..

Ζάλη..

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

Τρύπες"Καινούρια Ζάλη"

Ήθελα να το γράψω όλο όμως ίσως με γεμίζει περισσότερο αυτό το τετράστιχο..αυτά και πάλι τα νέα...

Τι έγινε;..

μάλλον αυτό είναι το πρόβλημα!δεν έχει γίνει τίποτα απολύτως!
πάλι 2:00 το πρωί..ο ύπνος είναι ένα πιάτο που τρώγεται δύσκολα πια..που θα πάει..θα έρθουν και καλύτερες μέρες..!
πραγματικά χρειάζεται να βρω κάτι να με απασχολεί και να μου αρέσει..έχω ξεχάσει ότι είμαι άνθρωπος και έχω γίνει μία καλογρασαρισμένη μηχανή..
όταν δεν ξυπνάς με εκείνο το κρυφό πονηρό χαμογελάκι πια..πρέπει να ανησυχείς..γιατί οι ιδέες στέρεψαν..και το δωμάτιο άρχισε να στενεύει πάλι..

αυτά για σήμερα..

Έπεσα στο κενό..

Τα βήματα αργά..το κεφάλι ψηλά να κοιτά τον ουρανό..σήμερα σύννεφα δεν έχει(φαίνονται τα αστέρια αρκετά)..και να είχε ένα αδιάφορο συναίσθημα θα μου προκαλούσε..
Μπαίνω στο δωμάτιο..τα πάντα ίδια..ο ήχος των κλειδιών στην πόρτα..οι φωτογραφίες στην ντουλάπα..τα ρούχα στο κρεβάτι..
Το βλέμμα απλά αδιάφορο..δεν υπάρχουν σκέψεις..κακό καλό..δεν ξέρω..και δεν με απασχολεί..
είναι από εκείνες τις μέρες που περνάνε αδιάφορα..απλά ο ήλιος ανέτειλε και έδυσε..

Conclusion:
κάτι λείπει...