έχω μια καρδιά που άλλοτε αίμα κυλούσε..σήμερα κυλά τσιμεντένια μοναξιά..
και πολεμώ να ζεσταθεί αλλά το μυαλό το απαγορεύει διότι οι φιλοδοξίες πια έχουν πάρει τις θέσεις των ονείρων..
έχω χρόνο σκέφτομαι αλλά κοιτάω στον καθρέπτη τα σημάδια που εκδικητικά έχει αφήσει πάνω μου..
ξανά κοιτάω γύρω μου..και αναρωτιέμαι.. όλα δείχνουν πόσο άβολα έχω χωθεί σε μια ζωή που με νύχια και με δόντια πασχίζω να την ονομάσω συμβατή..
ποια είμαι και τι θέλω για μένα? τι πραγματικά θέλω από εμένα και από το τώρα? αυτό φοβάμαι να με ρωτήσω..
η απάντηση δεν είναι κρυμμένη έτσι όπως θα μπορούσα να δικαιολογηθώ..είναι πάντα δίπλα μου και δεν με αποχωρίζεται ποτέ..από την στιγμή που θα ανοίξω τα μάτια μου και μέχρι να τα κλείσω περπατάμε χέρι χέρι..
και είναι δύσκολο να έχεις δυο ζωές γιατί η ενέργειά σου μοιράζεται και οι αντοχές σου λιγοστεύουν..δεν ξέρω αν το λέω πάλι για να δικαιολογηθώ..
τι έχει απομείνει μέσα μου?αυτό δεν ξέρω να απαντήσω..και φοβάμαι ότι σε μια τέτοια πρόκληση θα παραδινόμουν..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου