depth...

νιώθω ότι έχω μέσα μου ένα βαθύ πηγάδι..

και ό,τι ζω  κολλάει σαν βδέλα πάνω στο σκοινί και αυτό βαραίνει..και έτσι όσο και να τα τραβάω να βγουν έξω..αυτά δεν μπορούν..και τραβάω...τραβάω το σκοινί...αλλά δεν μπορώ...

τα κατακάθια μας λοιπόν...αυτά μας απομένουν..αυτά μας καθορίζουν σε στιγμές αδυναμίας..λες και μόνο αυτά έχουμε..λες και τίποτα άλλο δεν αναγνωρίζουμε από τον εαυτό μας..

αυτό που ίσως ξέρω είναι ότι σιγά σιγά τα κατακάθια μου με σιγοτρώνε..και πολεμάω να ανθίσω άσπρες μανόλιες πάνω τους αλλά αυτός ο πόλεμος με βρίσκει απρόθυμη..

πότε η λέξη ευτυχία θα μπει στο λεξιλόγιό μου?ξέρω ότι έχω πέσει τελευταία..ξέρω ότι με πιάνει μια τρομαχτική τρέλα και έχω επιθυμίες που με αφήνουν άφωνη..και ίσως εξαιτίας αυτών των επιθυμιών μπορώ ακόμα να αναπνέω...απλά, φοβάμαι τι στιγμή που το θνητό οξυγόνο δεν θα με φτάνει..

μπορούν οι άνθρωποι που η ψυχή τους είναι πιο βαθιά από την πληγή τους (αυτό μου το είχε πει μια φίλη και το κρατάω σαν φυλαχτό) να αντέξουν αυτόν τον κόσμο?..

αλλά όση βαθύτητα κι αν σε διακρίνει..κάποια στιγμή φτάνεις στο τέλος..κ τι κάνεις μετά??

www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=O1Mr81D7afY

τα χέρια είναι αδειανά και η ψυχή μόνη...