wake up..

η ζωή καμιά φορά μοιάζει με φωτογραφικό υλικό αναμασημένο..έχω βαρεθεί να ζω και να ξαναζώ τα ίδια χωρίς να μεταβάλλονται, χωρίς να εξελίσσονται και να με προχωρούν...

παραπονιέμαι τώρα..το ξέρω..δεν θέλω να το κάνω απλά με έπιασε εκείνη η μη-δημιουργική φάση μου και έχω ξενερώσει..θα περάσει..όταν πάλι έρθω στα ίσια μου και μπορώ να κινηθώ ελεύθερα θα γίνω εκείνο το αποδημητικό πουλί που κινείται όπου έχει ωραίο κλίμα..

είναι που ακόμα μια φορά έχω τα όνειρα στοιβαγμένα στην γωνιά μου και είναι σε αναμονή..ανυπόμονο πλάσμα με λένε...

έχετε δίκιο λέω εγώ..

αυτή η λάθος εποχή που σηματοδοτεί το ξεκίνημά μου αφήνει τα σημάδια της γύρω μου και με κρατά αιχμάλωτη της στιγμής, της μέρας..και η μέρα γίνεται εβδομάδα και η εβδομάδα μήνας...

δεν ξέρω αν είναι τελικά τόσο κακό να είσαι σε pause..δεν το έχω ερευνήσει..

και κάπου εδώ έρχεται η σφαλιάρα από τον άλλο εαυτό που τσούζει: "ξύπνα"

και κάπου εκεί λέω ξανά έχεις δίκιο...

back and front..

ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όταν πίνουμε ξυπνούν τα θαμμένα..είναι τόσο παράξενα τα συναισθήματα..δεν μιλώ για νοσταλγία απλά..είναι ένας πόνος διαρκείας, που μοιάζει με θεριό όταν το ταίζεις με λίγο αλκοόλ παραπάνω..

αυτό είχα γράψει πριν ένα χρόνο περίπου..

το τέλος μια σχέσης λοιπόν..πήγαμε το Σάββατο σε ένα φίλο να τον δούμε..και δεν τον είδαμε απλά..αναβιώσαμε τα χρόνια τα παλιά..τα χρόνια τα όμορφα..τα χρόνια της ξεγνοιασιάς..είμαι καλή ακροάτρια..σε άκουσα λες και μου μίλαγες από μικροσκόπιο..προσπάθησα να μπω στην ψυχή σου να καταλάβω αν αυτά που νιώθεις αναβλύζουν όντως από μέσα σου ή απλά ο εγωισμός υπερισχύει και σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα μακρινά, μπερδεμένα και άσχημα..το γεγονός ότι το συζητάς είναι πολύ καλό..αλλά κοιτάζοντάς σε ένιωθα ότι κρύβεις πράγματα από τους γύρω σου..και αναρωτήθηκα μήπως κάνεις το ίδιο και στον εαυτό σου?..μικρό παιδί που ξαναγεννιέσαι..αυτό είσαι..αυτό σου είπα..αλλά πρέπει μόνος σου να μάθεις να περπατάς..γιατί αν σου πουν οι άλλοι πως πρέπει να σταθείς, τότε δεν θα είναι δικός σου ο τρόπος και ποτέ δεν θα γίνει..κι αν δεν μπορείς να περιμένεις τότε δεν ξέρω τι να σου πω..ο χρόνος είναι φίλος μας, μα και εχθρός..μπορεί να σε βοηθήσει αλλά μπορεί κ να σε βουλιάξει..οπότε πάλι μόνος σου θα πρέπει να τον διαχειριστείς όσο πιο καλά μπορείς..

και ειλικρινά σου λέω δεν ξέρω αν γουστάρω την λέξη ξεπερνάω..εγώ δεν θα ήθελα να ξεπεράσεις..θα ήθελα να δεις στο βάθος τι έχεις κερδίσει..να ζυγίσεις τον τωρινό εαυτό σου και αυτόν που θα ήθελες να γίνεις..και να προχωρήσεις..να εξελιχθείς..

πολύ καλές οι θεωρίες..τις έχεις φάει με το κουτάλι αυτόν τον καιρό..τι να σε κάνω όμως?

αρνείσαι να δεις..αρνείσαι να ακούσεις..όχι γιατί είσαι χαζός..απλά γιατί δεν είσαι έτοιμος..και πότε θα είσαι???

δεν είμαι μάντης..φίλη σου είμαι...

έναρξη...

όπως πολύ σωστά είχε πει μια φίλη μου...στα γενέθλιά μας πρέπει να λέμε ότι ξεκινάει η καινούρια χρονιά και όχι την πρωτοχρονιά...

οπότε ναι..γράφω πάλι να τιμήσω το θείο δώρο της γέννησης..

και βρίσκομαι στο σκαλοπάτι που φωνάζει 25..έχω διανύσει το 1/4 του αιώνα σκέφτηκα το πρωί..μεγαλοπρεπές...

είμαι χαρούμενη..ήρεμα χαρούμενη..όλα κυλούν ήρεμα και αυτό μου δίνει αυτοπεποίθηση και σταθερότητα που την έχω ανάγκη..δεν είμαι ακόμα έτοιμη για το αναπάντεχο..θέλω να ευχαριστηθώ το χώμα που πατώ και έπειτα να κυνηγήσω πάλι τα σύννεφα..

μπορεί να ήταν μια απόλυτα συνηθισμένη μέρα, χωρίς να κάνω κάτι ιδιαίτερο..αλλά νομίζω το κορμί και το ασυνείδητο μπήκαν στο άλλο μονοπάτι που καιρό περίμεναν...

με βρίσκει η μέρα μου να κοιτώ ψηλά και χαμηλά..πίσω και μπροστά..και να ευχαριστώ τη ζωή για αυτά που μου έδωσε..για αυτά που με έκανε να αισθανθώ...καλοδεχούμενα όλα λοιπόν..

πάμε για τα υπόλοιπα...

τι?

Μάλιστα κυρίες και κύριοι μου...

είμαι ένα ανίατο ανθρωπάκι που παλεύει να πιάσει το ουράνιο τόξο και να περπατήσει πάνω στα σύννεφα..να γευτεί τον αφρό της θάλασσας σαν να ήταν σαντιγί και να κρυφοκοιτάξει τους άλλους μέσα από τις σταγόνες της βροχής..

είμαι ένας παλιάτσος που προσπαθεί να γελάσει όταν πέφτει και τον ποδοπατούν οι άλλοι...

μα όλοι μας δεν είμαστε ανίατα ανθρωπάκια?σχεδόν όλοι..

και είναι μόνο Γενάρης..το ημερολόγιο λέει 9..για μένα ίσως είναι πρωτοχρονιά ακόμα..δεν πιστεύω ότι έχει αλλάξει η χρονιά..κ μένοντας ηθελημένα πίσω προσπαθώ να μηδενίσω τον χρονοδιακόπτη για να ξεκινήσω το καινούριο έτος με τους δικούς μου κανόνες..

έπειτα γελάω..ξέρω πως δεν γίνεται..ξεγελιέμαι..ξεγελιέμαι και ίσως χάνω πολύτιμο χρόνο..δεν ξέρω από τι τον χάνω..όμως αφού είμαι ανίατο ανθρωπάκι μάλλον θα χάνω..

κι έτσι κοιτάζομαι στον καθρέπτη και βλέπω όλους εσάς που κουβαλώ στην πλάτη μου..

πότε θα σας ξεφορτωθώ?

κάποτε με ένοιαζε μόνο το ηλιοβασίλεμα κ η Πούλια..κάποτε με ένοιαζε η βροχή και η ανακάλυψη..τώρα σαν τετράστιχο εμπορικό αφήνομαι στην δίνη της καθημερινότητας..

κ κοροϊδεύω τον εαυτό μου..και πολεμάω με τον εαυτό μου..

ούτε που ξέρω πια τι θέλω..ούτε που ξέρω αν θα γίνω ευτυχισμένη..ούτε που ξέρω τι σημαίνει ευτυχία...ούτε που ξέρω αν θέλω να ξέρω..

new year with delay..

ο ποιητής λέει..αγάπη που με μπέρδεψες σε μια συνήθεια δίχτυ...

είναι τόσα όμορφα πράγματα γύρω μας..περνάνε τόσο μοναδικές στιγμές..συμβαίνουν μικρά ξεχωριστά στιγμιότυπα στην τηλεταινία μας...

και εμείς απλά τα προσπερνάνε..σε αποχαιρέτησα και σου είπα κάτι που το λέω συχνά και το πιστεύω βαθύτατα..θέλω βιωματική ζωή..

οπότε καθώς γυρνούσα σπίτι σκέφτηκα ότι αυτός θα ήθελα να είναι ένας στόχος για το καινούριο έτος..

να ζήσω όσο πιο βιωματικά μπορώ το παραμυθάκι μου..το παραμυθάκι που όμως θα φτιάξω εγώ..κ όχι οι άλλοι για μένα...

ταξιδεύτρια και πολεμίστρια λοιπόν...

my mind all over...

θεριό το ανθρώπινο μυαλό..

κι όποιος δόλιος καταφέρει να το δαμάσει..έχει βρει το νόημα ζωής ...

συχνά μου μοιάζει με παλέτα που μπλέχτηκαν τα χρώματα και δεν ξέρεις τι ταιριάζει με τι..

άλλοτε με ένα μακρύ λαβύρινθο που σου έχουν βάλει οδηγίες για να μην χαθείς..

το νέο έτος με βρήκε σε μια άλλη χώρα..με μια καλή φίλη..με πυροτεχνήματα και χαμόγελα..

λοιπόν σήμερα..το ανθρώπινο μυαλό μου δεν το χωρά το σπίτι..δεν το χωρά η πόλη..δεν το χωρά η γη...

και ακολουθεί η απορία μου..όλη η χρονιά θα πάει έτσι???

ταξιδεύτρια λοιπόν...?

χμ...

καλή χρονιά...