Σιωπή...

αυτή είναι η λέξη μου αυτές τις μέρες...

θέλω να απέχω από τα καθημερινά..τα ρουτινιασμένα..θέλω να φύγω όπως δεν έχω ξαναφύγει ποτέ...
θέλω να μην μιλάω σε κανέναν..να απενεργοποιήσω την ηλεκτρονική απάνθρωπη ζωή μου και να χαρώ σαν παιδάκι τον τόπο μου..χωρίς ενοχές και αναμνήσεις...
θέλω να ανέβω στο βράχο μου..στο λόφο μου..να αναπνεύσω καθαρό αέρα..αρκετά με τα δηλητήρια και τις ανούσιες αναζητήσεις για ηλιοβασιλεύματα..

το καλοκαίρι λοιπόν..έφτασε κι ας είμαι στην μέση του..κι ας μην είναι όπως θα ήθελα να είναι..κι ας μην είναι με τους ανθρώπους που το έχω συνδυάσει...

καλό μου ταξίδι ..καλή αντάμωση...

erotical(ly) (in)compatible

ανθρώπινες σχέσεις λοιπόν...

πάντα με πλήγωνε το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν και δυστυχώς όχι την πραγματικότητα...και μέσα σε αυτό το άδικο κρυφτό κατάλαβα ότι ελάχιστοι διαθέτουν χρόνο για να γνωρίσουν το κάθε είδος ανθρώπου που τυχαίνει να συναντήσουν..

πέρα από τις φιλικές σχέσεις που πια θεωρώ ότι είμαστε σε ηλικία που τις επιλέγουμε..οπότε τις υποστηρίζουμε και παλεύουμε για αυτές..

υπάρχουν και αυτές οι ερωτικές (αλήθεια πόσα είδη σχέσεων υπάρχουν??) που απ' ότι έχω καταλάβει παίζουν το σημαντικότερο ρόλο στην ζωή των κοινών θνητών..

όλα στη ζωή μας είναι εμπειρίες..πόσο όμως πρέπει να αφήνουμε αυτές τις εμπειρίες να καθορίζουν την ζωή μας?εξελισσόμαστε μέσω αυτών (οι φυσιολογικοί άνθρωποι)..όμως δ θεωρώ ότι πρέπει να γίνονται σταθμός για κάθε επόμενο βήμα..πόσα πράγματα μπορείς να ζήσεις με τον ίδιο άνθρωπο?πόσο μονογαμικά όντα μπορούμε να γίνουμε?μάλλον για πόσο καιρό μπορείς να ζήσεις με τον ίδιο άνθρωπο και για πόσο καιρό μπορείς να είσαι μονογαμικός?

γιατί πρέπει μέσω των ερωτικών σχέσεων να μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου?η μοναξιά?γιατί να μην είναι ο μόνος και ο καλύτερος δάσκαλος?..
οι σχέσεις αυτές μήπως είναι φόβοι που απλά τους αντιμετωπίζουμε με ευφήμερους έρωτες, αγκαλιές και φιλιά που λειτουργούν σαν τσιρότο στα υπαρξιακά μας κολλήματα?

και όταν μας τραβήξει κάποιος γρήγορα το τσιρότο και η πληγή μας, μείνει ανοιχτή κ ευάλωτη?βάζουμε πάλι άλλο τσιρότο?για πόσο καιρό όμως και αυτό?

ποιος μας ορίζει ότι είμαστε έτοιμοι για μία σχέση?οι φίλες μου πάντα μου έλεγαν: "Μανωλία, όταν θα κάνεις σχέση, θα καταλάβεις τα καλά που κερδίζεις?"

εγώ γιατί ποτέ δεν συμφώνησα?αν δεν γνωρίσεις μόνος σου τον εαυτό σου, να δεις τα όρια σου..αν δεν έχεις αυτοπεποίθηση και ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, γιατί να μπεις στη διαδικασία " έχω σχέση"? αυτό μου ακούγεται περισσότερο σαν δεκανίκι από ότι ανάγκη συμβίωσης, εξέλιξης και αναβάθμισης!..

μήπως τελικά οι ερωτικές σχέσεις είναι το επίδομα αναπηρίας που παίρνουμε για τα αποτυχημένα όνειρα, τους ανεκπλήρωτους πόθους και τα εξαγορασμένα μας θέλω?

parental(ly) (in)compatible..

επιστροφή στο σπίτι...πολλές οι σκέψεις...

ανθρώπινες σχέσεις...
μόνο μια τελεία μπορώ να σκεφτώ..μέχρι εκεί πάει ο νους..

(?) είμαστε δέσμιοι ανύπαρκτων και ασυνείδητων αλυσίδων που υποχρεώνουν και ορίζουν το είδος, το μέγεθος και το βαθμό των σχέσεών μας με τα ανθρώπινα όντα...
συμπεριλαμβάνονται και οι οικογενειακοί δεσμοί...
σε αυτούς τους δεσμούς είναι που φοβάμαι να δώσω ορισμό...

Απο την αρχή της πορείας της ζωής μας, από τόσο δα σποράκια, είναι προκαθορισμένο ποιο μέρος τους ανθρώπινου είδους θα ονομάσουμε μητέρα και ποιο πατέρα..και θα πρέπει για την υπόλοιπη ζωή μας να κουβαλάμε στην πλάτη μας τη δική τους ζωή, διότι η φράση "αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα" με βρίσκει απολύτως σύμφωνη..

Αυτοί λοιπον οι άνθρωποι μας πέρνουν από σποράκια και μας μεγαλώνουν αντικατροπτίζοντας πάνω μας δικές τους αλήθειες, ψέμματα, βιώματα, ανάγκες και ένα σωρό φοβίες, μετατρέποντάς μας σε άσχημα είδωλα (τις περισσότερες φορές) των δικών τους καθρεπτών ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ....(?)

αναρωτιέμαι αν αυτό το ασυνείδητα το λέω για να τους δικαιολογήσω...
και κάπου εδώ με βρίσκω πολύ θυμωμένη γιατί απορώ πως επιλέγει κάποιος να φέρει στο κόσμο μια ψυχή όταν καλά καλά δεν τα βγάζει πέρα με τη δική του..

οι γονείς λοιπόν...

... αποτελούν από μόνοι τους ένα είδος που δυστυχώς για μένα διαιωνίζεται.. και που συμπληρώνουν τον ορισμό του εγωισμού, διότι το αποτελέσμα (στην συγκεκριμένη περίπτωση- ένα παιδί) επιδιώκεται να επιτευχθεί για να επιφέρει ανακούφιση καλύπτωντας την ανάγκη ενστίκτων (βλ. μητρικό ένστικτο)..και που δυστυχώς πολλές φορές το αποτέλεσμα παίρνει την μορφή του σοβά και χρησιμοποιείται σπάταλα για να καλύψει τρύπες και κενά...που δ καλύπτονται...

an endless fairytale....

Με μιας μεταμορφώθηκα σε μικρή πριγκίπισσα πάνω στο κάστρο περιμένοντας εκείνο τον σκονισμένο πρίγκιπα που μου είχε τάξει ο καλός μου μάγος ο χρόνος ότι θα φέρει το ξόρκι να λυθούν τα μάγια της ζωής και να έρθει η ελευθερία μαζί με χελιδόνια..να πετάξω στον μακρινό γαλαξία της μελλοντικής ευτυχίας...

φύγαν όλα τα παραμυθάκια της ψυχής μαζί με τους ανθρώπους "μου"..

βρέθηκα σε μια τσιμεντούπολη να με περικυκλώνουν πολυκατοικίες και τα ροζ συννεφάκια μου να γίνονται γκρίζα...
η μικρή κρυμμένη μου πριγκίπισσα μεγάλωσε και άρχισε να βγάζει νύχια που έγδερναν λεξούλες όπως ομορφιά, ευτυχία, αγάπη..

φόρεσε το μαύρο πανωφόρι και κυνηγάει στα δάση ξεφτισμένα όνειρα..

το παραμύθι μου χωρίς τέλος...
και έλεος..

what' s on my mind finally?...

http://www.youtube.com/watch?v=7WFk23_6yos

πάλι με βρίσκει το βράδυ να μην ξέρω πολλά..να μην ξέρω όσα θα ήθελα και όσα ίσως να έπρεπε για μερικούς..

αυτή η ανακάλυψη που ίσως θα ήθελα να γευτώ..να πέσω στα πιο σκοτεινά μέρη της ψυχής μου..και να τα μάθω..αμέσως..αυτή λοιπόν με σιγοκαίει από χθες..

δεν ξέρω αν τελικά η κοσμοθεωρία μου έχει ωριμάσει μέσα μου τόσο όσο λέω..

κι αν αυτή η ανάγκη μου και η αγάπη μου για την μοναξιά είναι ένας αναπόφευκτος φόβος για το μαζί?

πολεμάω μέσα μου και λέω πως όχι..ετοίμασα ολόκληρο μονόλογο και είχα μπροστά μου μάτια να με κοιτούν και να ακούν αυτά που λέω..το κοινό μου με πίστεψε..άρα θα υπάρχει μια αλήθεια κρυμμένη πίσω από τις λέξεις μου..

και ήρθες και μου είπες.."θα σου πω κάτι και άκουσέ με..αν σου έρθει, απλά ζήσε το"

και εγώ το σκέφτομαι από χθες αυτό....