...

 Σήμερα..

Σήμερα μουρμουρίζω.. 

το τσάι μισοτελειωμένο στο τραπέζι..τα βιβλία γύρω μου.. ένα σπίτι αχούρι όπως κ το μυαλό μου..

μα ποιος θα με βάλει σε τάξη..ο χρόνος κυλάει και εγώ τον κυνηγάω..μακάρι να μπορούσα να με χωρίσω σε λεπτά και ώρες..θα ήξερα τότε να ζω ρομποτικά αλλά αποδοτικά..

γιατί τώρα τρέχω αλλά ο χρόνος δεν σταματάει και εγώ απλά σε μία ρόδα μέσα συμμετέχω στο κυνήγι του σήμερα..

σήμερα..

σήμερα μουρμουρίζω είναι ακόμη μία μέρα..

τικ τακ..τικ τακ...

Δύναμη...

 Δύναμη..

την νιώθω αργά να ανεβαίνει από τη γη στα πόδια, στα ισχία, στο στομάχι και να κάνει στάση στην καρδιά..

δειλά δειλά να συνεχίζει στον λαιμό, να κάνει προσπάθεια να αρθρωθεί.. είμαι δυνατή να ακουστεί στον έξω κόσμο.. 

και με αυτοπεποίθηση να συνεχίσει στο μυαλό και να φωλιάσει εκεί.. στο πιο ισχυρό σημείο της ύπαρξής μου..

αυτό το ταξίδι ονειρεύομαι σε κάθε βήμα που κατακτώ. .να ανεβαίνω πιο ψηλά στο βουνό μου..

μα άραγε τι σκαμπανεβάσματα έχει αυτή η αίσθηση.. μια σκαλώνει στο χώμα το αγαπημένο.. μία επιμένει να σφηνώνει στα ισχία και να με κάνει στάσιμη.. <άραγε πώς γίνεται μαζί να νιώθω ακίνητη μα δυνατή;>

κι όσες φορές άγγιξε το στομάχι, αμέσως την έκανα εμετό λες και δοκίμασα κάτι δηλητηριασμένο..

έχω μίλια να διανύσω ακόμα για να αποδεκτώ πως είμαι συνάμα αδύναμη δυνατή..

μα αυτό δεν με κάνει λιγότερο σημαντική..

καληνύχτα..

γιατί δεν γράφω πια αναρωτιέμαι..

γιατί δεν διαβάζω πια βιβλία..

πώς περνώ τη μέρα μου αδειάζοντας τα λεπτά της σε κάδους υποχρεώσεων..

η ψυχή μου γεννά επιθυμίες που ο χρόνος δεν τις χωρά κ μένω πάλι ακίνητη και κολλημένη στο έδαφος δίχως να μπορώ να κουνηθώ ούτε μπροστά ούτε πίσω..

κάποτε κοίταζα ψηλά..

κάποτε νόμιζα ότι μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο..

πού πήγε όλη αυτή η δύναμη;

άραγε, όσο μεγαλώνεις τόσο μικραίνεις;

pain

αυτό το βράδυ καθισμένη ανάμεσα στα γατιά μου σε διαβάζω..

ο κέρσορας ανεβαίνει αργά προς τα επάνω γιατί έτσι μόνο μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω..

τότε που σαν φοβισμένο αλεπουδάκι προσπαθούσα να σου ξεκλέψω λίγο προσοχή..μου έδινες σημασία και εγώ ένιωθα ζωντανή..

πόσο άδικο αυτό..

αν ήξερα τι πόνο θα μου προκαλούσε η γνωριμία μας, δεν ξέρω αν θα αποδεχόμουν αυτήν την πρόκληση..

ο πόνος αυτός με διέλυσε..διέλυσε τη σάρκα μου..έχω σημάδια που ποτέ δεν θα φύγουν..

διέλυσε την ψυχή μου..έχω ανοιχτές πληγές στα κρυμμένα μονοπάτια του μυαλού μου..χωμένα βαθιά στο υποσυνείδητό μου που πονάει ακόμα κ το μέλλον μου..

δεν κατάφερα ποτέ να σε αποβάλλω και τρομαγμένη γράφω τώρα για σένα..

την πρώτη ανάρτηση του 2020..

τι χρονιά κι αυτή...

τα έχασα όλα..όλα πάλι..

είμαι κουρασμένη και πονάω..

πονάω...

wake me up...

προσπαθώ να τελειώσω το ταξίδι του Swansea μέσα σε ένα σπίτι.. μπροστά από έναν υπολογιστή..τους τελευταίους δώδεκα μήνες..

έχω νιώσει τόσο μόνη? αναρωτιέμαι..

τελικά για ποιον το έκανα όλο αυτό? για μένα?

που θα με οδηγήσει όλο αυτό? 

ήταν τόσο μακρύ ταξίδι που νιώθω ότι έχω χάσει τον στόχο μου..

έχω χάσει εμένα..

πάλι...

πρέπει να κάνω reboot..

cu when september ends...

home sweet home..

μου λείπει η Ουαλία..

ένιωσα μέρος ενός άγνωστου τόπου..

μπόρεσα να χαράξω αναμνήσεις βαθιά μέσα μου..

δεν είμαι ίδια πια...

μου λείπει η ακτή..

μου λείπουν τα πάρκα..

ένιωθα ενεργή..

δεν θα την ξεχάσω ποτέ..

χώρεσα όσα μπόρεσα στο μικρό κορμί μου και βρέθηκα εδώ..

σε άλλο τόπο..

και τελικά;

ζω το εδώ και το τώρα; 

σιωπή..

www.youtube.com/watch?v=h4bx4HhjwUs

Δεν γράφω πια λες και έλυσα τα μυστήρια της ζωής μου..

η σιωπή μου όμως δεν με πονά..

μπορεί και να μεγάλωσα και να τα βλέπω όλα αλλιώς..

μα πιο πολύ φοβάμαι ότι δεν σκέφτομαι τόσο πια και δεν αναρωτιέμαι για τον κόσμο..

μα ο κόσμος με ενδιαφέρει και αποτελώ μέρος του..

καλή χρονιά..