...

το μπαλόνι σου ξεφούσκωσε από το νερό που είχες βάλει για να φαίνεσαι ευέλικτη σε ένα κόσμο άκαμπτο, ίσιο και ορθό..

έβαλες φωτιά που δεν λέει να σβήσει γιατί μπλέχτηκε με λόγια, με αναμνήσεις, με πόθους που δεν λένε να σωπάσουν..

και αυτή η φωτίτσα που έχεις μέσα σου άλλοτε φουντώνει κ γίνεται πυρκαγιά και άλλοτε μικραίνει ώστε να σε κρατά ζωντανή,ζεστή, σε φυσιολογική θερμοκρασία..

και πέρασε ο καιρός αλλά στα ίδια εμμένεις..πιστή σκλάβα της καρδιάς σου..του κάδρου που με μαεστρία παιδεύεις ένα χρόνο τώρα..ένα χρόνο..

και οι εικόνες άλλοτε θολές..άλλοτε ξεκάθαρες...άλλοτε μπερδεμένεις..

από παραμύθι ξεκίνησε..
το παραμυθάκι σου..