παρούσα και απούσα..

www.youtube.com/watch?v=d_Nq9fUX2WE

αναρωτιέμαι τελικά τι είναι πιο δυνατό? οι απουσίες στην ζωή μας ή οι παρουσίες?

γιατί όλα φεύγουν..και εμείς τα μετράμε σε απουσίες..
όλα φεύγουν..μα πως αλλιώς?δ γίνεται να μείνουν..

και τι θέλουμε να μείνει όμως πραγματικά?..γιατί τότε θα μετατραπούν σε παρουσίες..και οι παρουσίες μας θα πρέπει να είναι οι σωστές...

όλα γυρνάνε στο μυαλό..γιατί καλές είναι κ οι παρουσίες, δεν λέω..

αλλά όταν τα φαντάσματα των απουσιών κάθονται στον καναπέ δίπλα σου..είναι τρελό..δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω..

θα ήθελα να είχα την ζωή μου με τις απουσίες κ τις παρουσίες της..αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δίνω στην κάθεμιά ένα όνομα..να έχω τις παρουσίες μέσα στις απουσίες..και το αντίστροφο..

γιατί οι παρουσίες τονίζουν την απουσίες..κ μάλλον εκεί χάνεται η ισορροπία (μου)..

an eternity moment..

www.youtube.com/watch?v=v0UNSq086gY&feature=related

πως γίνεται μια στιγμή να γίνεται άπειρη και να χωράει τόσα συναιθήματα..χωρίς αντιφεγγιές..
μια στιγμή αιώνια λοιπόν..που μέσα της χωρά τα δικά μου κομμάτια..

καθαρή..αυτούσια..δροσερή..μια στιγμή που ο κοινός ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει γιατί του είναι μεγάλη..κ δεν μπορεί να την αντέξει..

μια στιγμή λοιπόν για μένα..ήσυχη..σιωπηλή..να ακούω τους χτύπους της καρδιάς..

μια στιγμή να θυμάμαι κ να ξεχνώ ταυτόχρονα..
μια στιγμή απαλή..ελαφριά..

....

είναι που πάντα θέλω να γράψω όταν δεν έχω κάτι να πω...

πέρασε ένα χρόνος από τις πλάτες μου..περίμενα πως και πως αυτήν την μέρα σαν επιβεβαίωση σοφίας και σύνεσης..μετά από τόσο καιρό...

επισήμως 24 και 2 ημερών...

και με μιας..οι αριθμοί μετατρέπονται σε άλογα που τρέχουν μακριά από την πραγματικότητα..

ελευθερία ζητούσα..ελευθερία ζητώ..

να αναπνέω χωρίς λογοκρισία..να σκέφτομαι χωρίς περιορισμούς..

να ταξιδεύω χωρίς σύνορα..

να αγαπώ..να νιώθω..

τι πιο όμορφο από όλα αυτά;..

α double-edged sword..

είναι μέρες που σκέφτομαι ότι όλη μου η ζωή είναι δίκοπο μαχαίρι..ό,τι κι αν δω..ό,τι κ αν μυρίσω..ό,τι αισθανθώ..ακόμα κι ό,τι ίσως θελήσω να αποφασίσω πάντα έχει δύο όψεις..δύο κοφτερές πλευρές μιας λεπίδας που φοβάμαι πως είναι διαρκώς αποφασιστική..εγώ καμιά φορά δειλιάζω..

και όσο αυτή η λεπίδα πασχίζει να με εκφοβίσει να προχωρήσω στη πορεία μου..εγώ νομίζω ότι παγώνω..

είμαι Κρήτη ακόμα..οι διακοπές είναι ατελείωτες φέτος..και σκέφτομαι διάφορα..που άλλοτε δεν με απασχολούσαν..οικονομικά..ανεργία..απραξία, εθελοντισμός, τέχνες, αθλητισμός...

θα γεμίσω την ζωή μου με πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη??..
με έχει κουράσει αυτή η στασιμότητα..

και το πιο σημαντικό ίσως..η Αθήνα θα μπορέσει να χωρέσει την υπαρξιακή μου ανασφάλεια?..μία ευκαιρία ζητώ..